Korczak Mieczysław
Mieczysław Korczak, ur. 18 I 1924 w Połańcu, zm. 1
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
2013 w Pabianicach. Absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, Wydz. Prawno-Ekonomicznego (1953).
Od 1942 żołnierz Batalionów Chłopskich, ukończenie kursu podchorążówki, uczestnik akcji zbrojnych przeciwko okupantowi. W okresie okupacji z ojcem pomoc ukrywającym się czterem Żydom z Połańca. X 1944 skierowany w ramach konspiracji do szkoły oficerów Milicji Obywatelskiej w Lublinie, XII 1944–VII 1945 funkcjonariusz MO w Pabianicach, okresowo kierownik komisariatu 6 tamże. X 1945 ujawnił swoją służbę w BCh.
1946–1949 członek Polskiego Stronnictwa Ludowego, od 1949 członek Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego.
1959 zdał egzamin adwokacki przed komisją egzaminacyjną w Warszawie, 1959–1993 adwokat w Zespole Adwokackim nr 3 w Łodzi, 1993–2012 własna kancelaria tamże. Od 1968 związany ze środowiskami opozycyjnymi w Łodzi (KOR i ROPCiO), od 1976 obrońca w procesach politycznych, m.in. 1976 robotnic wyrzuconych z pracy za udział w strajku w Zakładzie Przemysłu Dziewiarskiego Bistona w Łodzi, 1979 obrona przed sądem 3 zwolnionych pracowników Pabianickich Zakładów Przemysłu Bawełnianego Pamotex Oddział w Moszczenicy, 1979 obrońca działacza opozycji Marka Chwalewskiego ws. o przywrócenie go do pracy w Łódzkich Zakładach Chemicznych Organika i jego pełnomocnik w sprawie przeciwko Pabianickiej Fabryce Narzędzi o odszkodowanie za nieprzyjęcie go do pracy, 1979 pomoc w przygotowaniu raportów do postępowania ws. zabójstwa Piotra Łukasiewicza w KD MO Łódź-Bałuty. 1979/1980 pełnomocnik w sprawie przeciw milicjantom z Bełchatowa, oskarżonym o zabójstwo rolnika. Zbiórka pieniędzy na pomoc represjonowanym w środowisku adwokackim.
1977–1981 kolporter niezależnych pism (m.in. „Zapis”, „Spotkania”).
1980–1981 doradca Tymczasowej Komisji Włókniarzy/Ogólnopolskiej Sekcji Włókna i Skóry, 1981 współpracownik „S” RI, członek redakcji pisma „Żywią i Bronią”, ekspert I Zjazdu Wojewódzkiego „S” RI w Łodzi.
1981–1982 pełnomocnik internowanych działaczy opozycji, m.in. M. Chwalewskiego, Zbigniewa Sekulskiego i Józefa Śreniowskiego. 1983 skarga do prokuratury w sprawie pobicia więźniów politycznych w ZK w Łęczycy.
Od 1989 członek Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Krajowej Rady Adwokackiej, nast. z-ca rzecznika w Okręgowej Radzie Adwokackiej w Łodzi. 1989–1990 prezes Tymczasowego Zarządu Wojewódzkiego PSL. 1991–1993 sędzia Trybunału Stanu.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), wyróżniony tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata (1991).
Rozpracowywany w ramach KE krypt. Mecenas (nr rej. 36716) oraz KE (nr rej. 46255).
Henryk Marczak