Woźniak Krzysztof
Krzysztof Woźniak, ur. 31 III 1953 w Łodzi. Absolwent Politechniki Łódzkiej, Wydz. Elektrycznego (1977).
1978–1981 referent techn. w ZUKiA/ZUT Uniprot w Łodzi, 1981–1982 energetyk w Ośrodku Energetyki Instytutu Włókiennictwa w Łodzi.
1968–1976 członek ZHP, 1972–1976 szczepowy w szczepie ZHP przy III LO w Łodzi; pozbawiony funkcji za wprowadzanie elementów skautingu i za „działalność sprzeczną ze Statutem ZHP”; od 1972 członek Klubu Wysokogórskiego.
Od 1976 współpracownik KOR, 16 V 1977 uczestnik akcji protestacyjnej łódzkich studentów na schodach kościoła św. Teresy w Łodzi po zamordowaniu przez SB Stanisława Pyjasa, sygnatariusz odczytanej przez Piotra Amsterdamskiego rezolucji popierającej decyzję studentów krakowskich o bojkocie juwenaliów i ogłoszeniu żałoby po śmierci Stanisława Pyjasa oraz zawierającej postulat założenia SKS w Łodzi, IX 1977 sygnatariusz petycji do ONZ o zwolnienie więzionych za przekonania; mimo prowadzonych przez SB rozmów ostrzegawczych, m.in. 15 X 1977, nadal aktywny w łódzkim środowisku KOR; uczestnik kolportażu wśród studentów publikacji podziemnych (m.in. „Pulsu”, broszury Dokumenty bezprawia oraz wszelkich druków wychodzących w środowisku łódzkim) oraz akcji ulotkowych (m.in. katyńska, oraz informująca o niewyjaśnionych przypadkach śmierci osób podczas ich przesłuchiwania na komendzie MO Łódź-Bałuty). 29 X 1977–8 III 1978 współzałożyciel/uczestnik łódzkiego Niezależnego Klubu Dyskusyjnego. 24 IV 1980 prewencyjnie zatrzymany w zw. z rocznicą zbrodni katyńskiej, podczas przeszukania w jego mieszkaniu SB znalazła 4000 ulotek pt. „Apel”. 1977–1980 wielokrotnie zatrzymywany, rewizje, konfiskaty w jego miejscu zamieszkania.
IX 1980 członek Komisji ds. Postulatów i Wniosków w Instytucie Włókiennictwa; od X 1980 w „S”, 3 X 1980–I 1981 inicjator powołania/członek Komitetu Założycielskiego, I–XII 1981 przew. KZ tamże.
1980–1981 współpracownik pisma „Solidarność z Gdańskiem”.
Od 3 X–27 XI 1980 członek Tymczasowej Komisji Włókniarzy NSZZ „S”. 26 XI 1980 sygnatariusz protokołu uzgodnień zawartego z komisją rządową ws. podwyżek płac dla pracowników resortu, 1981 wiceprzew. Krajowej Komisji Włókniarzy. W nocy 28/29 XI 1980 w mieszkaniu Bartosza Pietrzaka uczestnik spotkania z Jackiem Kuroniem nt. negocjacji w ZPB im. J. Marchlewskiego, VIII–XII 1981 uczestnik działającego przy KZ tamże Stowarzyszenia Współpracy Polsko-Amerykańskiej. XI 1981 inicjator propagandowej akcji paszportowej przeciwko odmowom wydawania działaczom opozycji paszportów na wyjazdy zagraniczne.
14 XII 1981–10 II 1982 w ukryciu. 15 XII 1982 zwolniony z pracy. 10 II 1982 zatrzymany i internowany, osadzony w Areszcie KW MO w Łodzi, Ośr. Odosobnienia w Łowiczu i Kwidzynie, 14 VIII 1982 pobity podczas pacyfikacji internowanych w Kwidzynie, 15 XI 1982 zwolniony. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1984 rozdzielający paczki przywiezione z Włoch do Łodzi przez Elenę Grudzińską-Rossi dla działaczy podziemia, 1984 uczestnik uroczystości organizowanych w Łodzi przez podziemne struktury (min. 11 XI składanie kwiatów pod tablicą upamiętniającą marszałka Józefa Piłsudskiego, 16 XII uczestnik odsłonięcia na pl. przy kościele oo. Jezuitów tablicy upamiętniającej ks. Jerzego Popiełuszkę).
1983–1993 prywatny zakład elektryczny, 1993–1994 dyr. techn. w Łódzkim Ośrodku Telewizyjnym, 1995–2004 prywatny zakład elektryczny, od 2004 gospodarstwo rolne, od 2018 na emeryturze.
Od 2014 członek Polskiego Związku Łowieckiego.
Wzywany na przesłuchania (min. 4 III 1985), 28 XII 1976–8 IV 1985 rozpracowywany przez SB w ramach SOS/SOR krypt. Absolwent.