Karnecki Zbigniew
Zbigniew Karnecki, ur. 1 X 1947 w Górze. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu, Wydz. Kompozycji i Dyrygentury (1971), doktorat z kompozycji (2004). Kompozytor, twórca muzyki teatralnej i filmowej.
Od 1975 w Związku Kompozytorów Polskich.
III 1968 współorganizator i uczestnik strajku studenckiego w PWSM.
1970–1977 i 1979–1983 kierownik muzyczny Wrocławskiego Teatru Lalek, 1976–1977 i 1979–1984 Teatru Współczesnego im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu. 1977–1979 działalność artystyczna bez zatrudnienia etatowego.
Od 1980 w „S”.
1982–1983 organizator (z Andrzejem Makowieckim, Bogusławem Kiercem i Andrzejem Wilkiem) cyklu spotkań z pieśnią patriotyczną dla młodzieży w kościele św. Wojciecha we Wrocławiu, 1982–1985 organizator i współautor opraw artystycznych do mszy za Ojczyznę w kościele św. Klemensa Dworzaka tamże. I 1983–1988 współpracownik Duszpasterstwa Środowisk Twórczych przy kościele św. Marcina tamże; 1986 współtwórca instalacji plastyczno-muzycznej Droga krzyżowa, prezentowanego w katedrze św. Jana Chrzciciela i in. kościołach Wrocławia. 21 VI 1983 współtwórca programu artystycznego Pokój Tobie Polsko, Ojczyzno moja…, stanowiącego oprawę mszy papieża Jana Pawła II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. we Wrocławiu-Partynicach. 5 VII 1984 zwolnił się na własne żądanie z teatru na znak protestu przeciwko odwołaniu z funkcji dyr. Kazimierza Brauna. 1984–1988 współzałożyciel i członek niezależnej wrocławskiej grupy teatralnej Nie Samym Teatrem Nie Samym Teatrem Nie Samym Teatrem, teatr niezależny powstały w VI 1983 we Wrocławiu, określany również jako Niezależne Stowarzyszenie Teatralne. Nazwa wywodzi się z fragmentu Ewangelii wg św. Mateusza, w którym Jezus przypomniał diabłu słowa z Księgi Powtórzonego Prawa, że „Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”. (NST), kierownik muzyczny, koordynator pracy artystycznej i organizator zaplecza technicznego. Autor oprawy muzycznej do spektakli NST: Pokój Tobie Polsko, Ojczyzno moja... (wznowienie programu partynickiego, 1984), Epitafium św. Kazimierzowi (1984), Anhelli (1985), Bądź wierny, idź (1985), Prawdę niesiemy w zaciśniętych ustach (1986), Marsz weselny (1987). 1984–1988 producent dystrybuowanych w podziemiu kaset magnetofonowych z nagraniami spektakli i słuchowisk sygnowanych przez Komitet Kultury Niezależnej i NST: Pokój Tobie Polsko, Ojczyzno moja, Epitafium św. Kazimierzowi, Bądź wierny, idź, Prawdę niesiemy w zaciśniętych ustach, Jakże wam opowiedzieć? 1983–1988 wiceprezes Komitetu Kultury Niezależnej Oddział we Wrocławiu, 1988–1990 wiceprzew. Rady Kultury Regionu Dolny Śląsk. 1983–1987 kilkakrotnie zatrzymywany (m.in. VIII 1983, IV 1987), nękany rewizjami i konfiskatami sprzętu (m.in. IX 1985). 1984–1991 kierownik artystyczny Teatru Lalek w Wałbrzychu, 1990–2008 kierownik muzyczny Teatru Polskiego we Wrocławiu, 1990–1994 radny Rady Miasta Wrocławia z listy Wrocławskiego KO „S”, 1992–2015 wykładowca Akademii Muzycznej tamże. Od 2002 w PO.
Kompozytor muzyki do spektakli teatralnych i przedstawień Teatru Telewizji, m.in. Menażeria cesarzowej Flissy (reż. Henryk Tomaszewski, Wrocławski Teatr Pantomimy, 1972), Wesele (reż. Adam Hanuszkiewicz, Teatr Narodowy 1974), Przyrost naturalny (reż. K. Braun, Teatr Współczesny we Wrocławiu, 1979), Dżuma (reż. K. Braun, Teatr Współczesny we Wrocławiu, 1983), Portret (reż. K. Dejmek, Teatr Polski w Warszawie, 1987), Traktat o marionetkach (reż. H. Tomaszewski, Teatr Narodowy w Warszawie, 1999), Norymberga (reż. W. Krzystek, 2006), autor muzyki filmowej, m.in. Konsul (reż. Mirosław Bork, 1989), 80 milionów (reż. W. Krzystek, 2011).
Laureat wyróżnień i nagród, m.in. za muzykę do spektakli: Legenda w reż. Wiesława Hejny (I nagroda na VII Opolskim Festiwalu Teatrów Lalek w Opolu, 1975), Balladyna w reż. Krystyny Meissner (wyróżnienie na XXVII Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu, 1985), Na czworakach w reż. Tadeusza Minca (nagroda za muzykę na XXV Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu, 1986), Romeo i Julia w reż. Tadeusza Bradeckiego (nagroda za muzyką na przeglądzie Gdańskie Dni Szekspirowskie, 1995), Szkice z Becketta w reż. Aleksandra Maksymiaka (I nagroda za muzykę na XX Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalek w Opolu, 2001), Ucieczka Ojca w reż. A. Maksymiaka (nagroda za muzykę na XXII Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalek w Opolu, 2005).
Laureat Nagrody Polcul Foundation (1988).
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1996 i 2011), Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2008).
1984–1988 rozpracowywany przez Wydz. III WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Habit.