Tabor Jan Zdzisław
Jan Zdzisław Tabor, ur. 11 X 1954 w Żarach. Ukończył ZSZ Mechanizacji Rolnictwa w Chrostniku (obecnie Chróstnik) (1972).
1972–1980 w Zw. Zaw. Górników i ZMS.
1972–1981 ślusarz dołowy, nast. górnik operator maszyn górniczych w Samodzielnym Oddziale Wykonawstwa Inwestycyjnego/Zakładzie Robót Górniczych KGHM w Lubinie.
27 VIII - 1 IX 1980 uczestnik strajku w ZG Rudna w Polkowicach, członek Zakładowego KS oraz członek MKS w ZG Rudna. Od IX 1980 w „S”. Od IX 1980 członek Tymczasowego Komitetu Założycielskiego, od 30 XI 1980 Zakładowej Komisji Robotniczej w ZRG.
14–17 XII 1981 współorganizator strajku na Szybie Zachodnim ZG Rudna, członek ZKS i MKS w ZG Rudna, przywódca strajku na Szybie Zachodnim, 18 XII 1981 zwolniony z pracy, 21 XII 1981 zatrzymany, 23 XII 1981 aresztowany, osadzony w areszcie KM MO w Lubinie, KW MO w Legnicy i AŚ we Wrocławiu, 24 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 skazany przez Sąd Wojewódzki w Legnicy na karę 2 lat pozbawienia wolności w zawieszeniu, zwolniony z aresztu. III 1982–1991 przywrócony do pracy, górnik operator (bez możliwości pracy na dniówkach akordowych) w ZRG z najniższą stawką. 1982–1984 kilkanaście razy zatrzymywany i przesłuchiwany. 1982–1986 współzałożyciel (z Mirosławem Gojdziem, Adamem Mickiewiczem, Adamem Żelechowiczem) i członek TKZ w zakładzie, 1982–1986 kolporter podziemnych wydawnictw, m.in. „Solidarności Walczącej”, „Biuletynu Informacyjnego ZRG”, „Tygodnika Mazowsze”, wydawnictw KPN; 1985–1986 organizator druku, redaktor podziemnego pisma „Biuletyn Informacyjny ZRG”. 1984–1985 członek Rady Pracowniczej w ZRG, 1986–XII 1988 oddelegowany do pracy w kopalni węgla na Węgrzech. 1989 współpracownik Komitetu Organizacyjnego „S” w zakładzie przy odbudowie struktur i zorganizowaniu WZD w zakładzie.
1989–1991 w „S”, IV 1989–1991 członek KZ. 1991–1993 górnik operator maszyn górniczych w Przedsiębiorstwie Budowy Kopalń Bytom Oddział Polkowice/PBK Bytom Oddział Polkowice, 1994–1995 w KGHM Polska Miedź SA Oddział Zakłady Górnicze Rudna w Polkowicach, 1995–2000 własna działalność gospodarcza, 2000–2004 górnik operator maszyn górniczych w PBK Bytom Oddział Polkowice, 2004–2005 w PeBeKa SA w Lubinie, od 2005 na emeryturze. W 2020 współzałożyciel, członek Stowarzyszenia Opozycji Antykomunistycznej Zagłebiamiedziowego w Lubinie, 2020-2022 prezes, od 2022 wiceprezes.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2017), Złotym Krzyżem Zasługi (1989) i Medalem Pro Patria (2021).