Porawski Andrzej
Andrzej Porawski, ur. 1 III 1951 w Poznaniu. Absolwent Akademii Rolniczej tamże, Wydz. Technologii Drewna (1974). 1974–1983 asystent, st. asystent w Instytucie Technologii Drewna. 1983–1984 technolog w Przedsiębiorstwie Polonijno-Zagranicznym INTEXWOOD w Poznaniu; 1985–1990 st. specjalista w Instytucie Meteorologii i Gospodarki Wodnej Oddział w Poznaniu.
Od IX 1980 w „S”, 1980–1981 przew. Komitetu Założycielskiego „S” w Instytucie Technologii Drewna, 1981 przew. KZ, 1981 delegat na I WZD, IX–X 1981 na I KZD (wiceprzew. Komisji Zjazdowej i Komisji Programowej Zjazdu).
13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Gębarzewie, 7 VII 1982 zwolniony. 1982 członek zespołu doradców przew. TZR Janusza Pałubickiego (m.in. z Leonardem Szymańskim, Andrzejem Judkiem i Romanem Schefke), 27 XII 1982 zatrzymany, 28 XII 1982–10 IV 1983 aresztowany, osadzony w AŚ w Poznaniu, objęty śledztwem Prokuratury Wojsk Lotniczych tamże, 8 VIII 1983 objęty amnestią, III 1983 zwolniony z pracy. 1985–1988 przew. TKZ „S” w IMGW Oddział w Poznaniu (X 1988 ujawniona), X 1985 współorganizator/uczestnik akcji pomiaru frekwencji w czasie wyborów do Sejmu PRL.
1980–1990 współorganizator/uczestnik działalności Duszpasterstwa Akademickiego Winiary przy parafii św. Stanisława Kostki w Poznaniu.
1989–1991 członek KO przy Przew. NSZZ „S”/KO przy Lechu Wałęsie, 1989 członek KO „S” w Poznaniu, z-ca szefa sztabu wyborczego, 1989–1991 przew. KO Województwa Poznańskiego, 1989–1990 dyr. Biura Posłów i Senatorów OKP w Poznaniu, 1990–1991 delegat Krajowej Konferencji Komitetów Obywatelskich.
1989–1990 przew. KZ w IMGW Oddział Poznań, 1990 delegat na II WZD, 1990–1991 delegat na
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
i III KZD. 1989–1990 członek Prezydium Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej Nauki (przew. Sekcji Instytutów Resortowych).
1991–1999 członek PChD, 2005–2007 członek PO. Radny Rady Miasta Poznania: 1990–1994 z listy KO, 1994–1998 z listy Nasz Poznań, 2002–2006 z listy PO, 1998–2002 radny województwa wielkopolskiego z listy AWS.
1990–1994 członek Zarządu Miasta Poznania, od 1991 dyr. Biura Związku Miast Polskich.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2014). Od 2015 członek Kapituły Orderu Odrodzenia Polski.
24 II 1982–28 XII 1989 rozpracowywany przez Wydz. V/VI KW MO/WUSW w Poznaniu w ramach SOS krypt. Reformator.
Elżbieta Wojcieszyk