Encyklopedia Solidarności Dutkiewicz Marek - Biogramy -

Marek Dutkiewicz, ur. 4 III 1956 w Cieplicach Śląskich–Zdrój, zm. 30 IX 2010 w Jeleniej Górze. Ukończył Zasadnicza Szkołę Łączności tamże (1971).

1971–1973 zasadnicza służba wojskowa, 1973–1977 sportowiec (zawodnik piłki ręcznej) w MKS Karkonosze w Jeleniej Górze i KS w Koninie. Od 1977 sędzia meczów piłki ręcznej i sekretarz Okręgowego Związku Piłki Ręcznej w Jeleniej Górze. 1977–1978 pracownik PKP w Jeleniej Górze, 1978–1984 elektryk w PKS Oddział Osobowy tamże.

31 VIII 1980 uczestnik strajku okupacyjnego w PKS tamże, członek KS. Od IX 1980 w „S”. 1981 członek KZ, V–VI 1981 delegat na I WZD Województwa Jeleniogórskiego.

13 XII 1981 uczestnik strajku w Zajezdni Autobusowej PKS w Jeleniej Górze. 23 XII 1981 zatrzymany i internowany, przetrzymywany w Ośr. Odosobnienia w Kamiennej Górze, 5 IV 1982 zwolniony. V–X 1982 działacz Komisji Koordynacyjnej „S” Regionu Jeleniogórskiego (z Władysławem Niegoszem), twórca i kolporter ulotek oraz podziemnych pism „Odroczenie” i „Z Dnia na Dzień”. 1982–1983 uczestnik Komitetu Pomocy Internowanym i Represjonowanym działającym przy kościele św. Erazma i św. Pankracego w Jeleniej Górze; 1983–1989 manifestacji tamże, a także wykładów i spotkań organizowanych przez Duszpasterstwo Ludzi Pracy w tamże. 1982 zatrzymany w Kamiennej Górze. VI 1983 rewizja mieszkania. 29 X 1983 zwolniony z pracy na wniosek Egzekutywy POP PZPR z uzasadnieniem, że był „przeciwnikiem polityki rządu i partii. 10 I 1984 Terenowa Komisja Odwoławcza ds. Pracy w Jeleniej Górze orzekła przywrócenie do pracy. W wyniku szykan, pomijania w awansach i premiach 31 V 1984 zwolnił się z PKS. VII 1984 – III 1986 elektryk, wypalacz płytek, brygadzista w Zakładzie Ceramiki Przedsiębiorstwa Zagranicznego Polcolorit w Jeleniej Górze, 7 III 1986 zwolniony, 22 IV 1986 Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu uznał wypowiedzenie za nieuzasadnione i nakazał przywrócenie do pracy, 30 VI 1986 przeniesiony na inne stanowisko (do stolarni), 11 III 1987 zwolniony ponownie pod fałszywym zarzutem, 22 IV 1987 Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu zasądził pracodawcy odszkodowanie za niesłuszne rozwiązanie umowy o pracę oraz za czas pozostawania bez pracy. Od 1987 listonosz w Urzędzie Poczty Polskiej nr 9 w Jeleniej Górze–Cieplicach.

Od 1989 w „S”, przew. Koła „S”. 2010 delegat na WZD Regionu Jeleniogórskiego i w VIII 2010 delegat na XXIV KZD.

Od 20 III 1981 rozpracowywany przez Wydz. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. KW MO w Jeleniej Górze w ramach SOS krypt. Działacze; do 1986 przez Wydz. V WUSW tamże w ramach KE krypt. Mechanik.

Łukasz Sołtysik