Błaszczyk Ewa Jadwiga
Błaszczyk Ewa Jadwiga, ur. 14 XII 1952 w Łodzi. Ukończyła Technikum Fotograficzne tamże (1971).
1971–2007 technik w Instytucie Techniki Cieplnej tamże.
1979–1981 współpraca z działaczami łódzkiego środowiska KOR Ewą Sułkowską-Bierezin i Bartoszem Pietrzakiem. Wykonywała fotografie dokumentalne, przechowywała w domu oraz kolportowała pisma „Puls”, „Robotnik”, „Kulturę” i wydawnictwa Instytutu Literackiego w Paryżu.
Od XI 1980 w „S”; 1980–1981 wykonywała dla „S” diapozytywy książek do druku; kolporter pisma „Solidarność z Gdańskiem”.
XII 1981 – II 1982 współpraca z Jerzym Dłużniewskim w okresie tworzenia i działalności MK „S”; współorganizatorka mieszkania dla ukrywającego się Jerzego Dłużniewskiego; kolporterka biuletynu „Solidarność Walcząca”, za co 20 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 zatrzymana, a w mieszkaniu rewizja. Osadzona w AŚ w Łodzi; 15 III 1982 w ZK nr 1 tamże; 27 III 1982 oskarżona w trybie postępowania doraźnego przez Wojskową Prokuraturę Garnizonową tamże o przyjęcie nielegalnego biuletynu „Solidarność Walcząca”. 19 IV 1982 osadzona w ZK nr 2 tamże, 21 IV 1982 w ZK w Bydgoszczy-Fordonie, tam przemyciła na zewnątrz wiadomości o pobiciu więźniarki politycznej z Bydgoszczy i związanej z tym głodówką jej koleżanek, za co została przeniesiona, w celu odizolowania od koleżanek, do celi z więźniarkami kryminalnymi. 13 V 1982 skazana przez Sąd Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy na rok więzienia w zawieszeniu oraz 20 tys. złotych grzywny; 14 V 1982 uwolniona. Po powrocie straszona przez funkcjonariusza SB zwolnieniem z pracy.
XII 1982 sygnatariuszka listu więźniarek politycznych z Fordonu do Sejmu PRL złożonego na ręce posła Karola Małcużyńskiego z protestem przeciwko upokarzającej propozycji władz z 14 XII 1982 dot. występowania przez więźniów politycznych o akt łaski i z żądaniem amnestii powszechnej dla wszystkich więźniów politycznych w Polsce.
1983–1988 z Hanną Brzozowską i Stanisławą Hejwowską organizowała wsparcie finansowe i wypoczynek dla ubogich działaczy podziemnej „S” oraz mieszkania dla ukrywających się działaczy opozycji, m.in. dla Aleksandry Ryłko z Bytomia. Współpraca ze strukturami podziemnej „S” związanymi z Ryszardem Kostrzewą i Jerzym Dłużniewskim, dla których wykonywała fotoreportaże z uroczystości, m.in. z Pielgrzymek Świata Pracy na Jasną Górę.
1989 sekretarz Prezydium Komitetu Organizacyjnego „S” w Instytucie Techniki Cieplnej w Łodzi; 1989–1992 delegatka na WZDR ZŁ; 1992–2007 przewodnicząca KZ „S”. 1996–2007 przewodnicząca Regionalnej Sekcji Jednostek Badawczo-Rozwojowych w Regionie Ziemia Łódzka; członek Krajowej Komisji JBR.
Od 2007 na emeryturze.
Od 2009 członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa, od 2014 członek Stowarzyszenia „Związek Weteranów Trzeciej Konspiracji 1956–1989”, sekretarz zarządu.
Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016), uhonorowana odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (2001).
5 VIII 1986–1990 zarejestrowana jako OZ przez Wydz. III WUSW w Łodzi.