Encyklopedia Solidarności Gędek Wojciech Wacław - Biogramy -

Gędek Wojciech Wacław, ur. 2 IX 1946 w Łowiczu. Ukończył Technikum Mechaniczno-Elektryczne tamże (1965). Absolwent Wydz. Mechanicznego Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach (1979), pracę dyplomową obronił w 1980.

1967–1971 elektryk zmianowy, elektromonter w Zakładach Przemysłu Owocowo-Warzywnego w Łowiczu; 1972–1977 z-ca kierownika w Zakładach Przemysłu Owocowo-Warzywnego w Lipsku n. Wisłą; 1977–1978 gł. mechanik w Wojewódzkiej Usługowej Spółdzielni Pracy tamże; 1978–1983 kierownik warsztatu w Rejonie Dróg Publicznych w Łowiczu; 4 VI 1983 zwolniony z pracy w ramach represji politycznych, na wypowiedzeniu umowy o pracę w RDP napisano „zwolniony po rozmowie z SB”. 1983– 1985 gł. mechanik w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym w Skierniewicach. 1985–1989 specjalista ds. kontroli jakości w Zakładzie Produkcji i Usług Energopol w Łowiczu, zwolniony z pracy na skutek interwencji zakładowej organizacji PZPR.

1958–1965 członek ZHP, drużynowy; 1962–1965 członek sekcji lekkoatletycznej Klubu Sportowego LZS; 1973 – I 1982 w PZPR.

1976 wspomógł kwotą 2500 zł rodzinę robotnika z Radomia, który przeszedł „ścieżkę zdrowia”.

Od X 1980 w „S” w Rejonie Dróg Publicznych w Łowiczu; przew. Komitetu Założycielskiego; od XII 1980 przew. Komisji Rewizyjnej. 1980 inicjator wykonania i autor projektu sztandaru zakładowej organizacji „S”. Od I 1981 członek Prezydium Okręgowej Komisji Porozumiewawczej Pracowników Drogownictwa w Regionie Mazowsze „S”, od jesieni 1981 członek Krajowej Komisji Drogownictwa „S”. Od 15 XI 1981 przew. Delegatury „S” ZŁ w Łowiczu. Pomagał w organizowaniu struktur „S” RI na ziemi łowickiej. X/XI 1981 wspomagał z ramienia łowickiej „S” uczestniczki strajku w Zakładach Tkanin Technicznych w Żyrardowie.

13 XII 1981 – 20 I 1982 internowany, przetrzymywany w Ośr. Odosobnienia w Łowiczu. X 1982– 10 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 powołany na ćwiczenia wojskowe w JW 3466 w Czerwonym Borze. Karany dwukrotnie aresztem, m.in. za odmowę wykonywania rozkazów.

1982–1989 przew. struktury podziemnej „S” w Łowiczu, w ramach której zbierał składki na działalność związkową, prowadził kolportaż publikacji podziemnych, organizował akcje ulotkowe, plakatowe, malowanie na murach, działalność na polu kultury niezależnej, a także organizował manifestacje. 1982–1989 organizator hurtowego kolportażu i kolporter publikacji podziemnych: czasopism (m.in. „Tygodnik Mazowsze”, „KOS”, „Gazeta Niecodzienna”, „Wola”, „Hutnik”, „Obóz”, „Niezależność”, „Solidarność Walcząca”), książek, znaczków poczty podziemnej, kalendarzy, banknotów oraz kart świątecznych. Kolportowane materiały przywoził co tydzień z punktów w Warszawie (Wola, Powiśle i Ursynów), a także z Łodzi, przechowywał w mieszkaniach swoim i teściowej Janiny Myssury. Odbiorcami byli m.in.: dr Zdzisław Mazurkiewicz dla ZOZ, Danuta Piestrzeniewicz dla Rejonu Dróg Publicznych, ks. kanonik Wiktor Gliński z kościoła św. Ducha w Łowiczu. Przekazywał informacje z Łowicza do redakcji „Tygodnika Mazowsze”. 1982–1988 współorganizator (z ks. Wiktorem Glińskim i ks. Kazimierzem Wójciakiem) pomocy dla represjonowanych działaczy „S” i ich rodzin. 18 IV – 11 XI 1984 organizator pomocy finansowej dla ukrywającego się drukarza „Gazety Niecodziennej” z Warszawy.

Od 1984 przechowywał w swoim mieszkaniu sztandar „S” w RDP, z którym 3 XI 1984 uczestniczył w pogrzebie ks. Jerzego Popiełuszki; po przerobieniu go na sztandar łowickiej „S” i poświęceniu 31 VIII 1986 przy mogile ks. Jerzego Popiełuszki w kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu w Warszawie (matką chrzestną była Barbara Sadowska) uczestniczył z nim w uroczystościach kościelnych o charakterze patriotycznym, m.in. Pielgrzymkach Świata Pracy na Jasną Górę (od 1985). 1984–1989 członek oddziału łowickiego KIK w Skierniewicach, 1984–1985 przew., 1985–1989 członek Zarządu.

1984 przed świętem 11 XI pobity na ulicy w Łowiczu. 1985– 1987 organizator prelekcji, spotkań dyskusyjnych, wystaw grafik i fotografii w Łowiczu. 1986 organizator Teatru Domowego w swoim mieszkaniu. 1985–1989 inicjator i założyciel Ruchu Trzeźwości im. ks. M.M. Kolbego przy kościele oo. Pijarów w Łowiczu. Za uczestnictwo 2 VI 1988 w procesji Bożego Ciała w Łowiczu ze sztandarem „S” Ziemi Łowickiej im. ks. J. Popiełuszki wszczęto przeciwko niemu postępowanie przed Kolegium ds. Wykroczeń przy Naczelniku m. Łowicza. Sprawę zakończono przeprowadzeniem rozmowy ostrzegawczej. 1982–1989 wielokrotnie przesłuchiwany i zatrzymywany.

1989 przew. Tymczasowego Zarządu „S” Ziemia Łowicka. 1989 przew. Komitetu Obywatelskiego „S” w Łowiczu. VI 1989 organizator kampanii wyborczej kandydatów „S do Parlamentu. 1990 członek prezydium KO tamże. 1990 radny I kadencji Rady Miasta Łowicza, Zarządu Rady Miasta Łowicza. 1990–2001 w Porozumieniu Centrum, 2001 wiceprezes Zarządu Wojewódzkiego w Łodzi. Delegat na II (1993) i IV (1997) Kongres PC. 1991 członek
Zarządu Miasta Łowicza. 2001 przew. Komitetu Organizacyjnego Rocznicowego Spotkania Spotkania "Spotkania", podtytuł „Niezależne pismo młodych katolików”, pismo wydawane w Lublinie, okresowo także w Krakowie i Warszawie, 1977-1988. Internowanych RŁ, nast. Komitetu Więźniów Politycznych i Internowanych RŁ. Od 2003 członek Stowarzyszenia „Nasz Dom” w Łowiczu. Od 2009 przew. Klubu „Gazety Polskiej” tamże.

1989–1991 dyrektor ds. technicznych w Polcandex sp. z o.o. w Łowiczu. 1991–1993 prezes Łowickiej Spółdzielni Mieszkaniowej. 1993–1997 właściciel Przedsiębiorstwa Handlowego Import- Export tamże; 1997–1998 pracownik nadzoru nad wycinarkami Zakładu Transformatorów Zatra w Skierniewicach; 1998 kierownik w Fabryce Maszyn tamże; 1998–2001 handlowiec w Nylonbor Sp. z o.o w Sochaczewie; 2002–2003 dozorca i palacz c.o. w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łowiczu; 2003–2013 dyr. Administracji Nieruchomościami Łódź-Bałuty Doły. Od 2004 pełnomocnik pow. Chrześcijańskiego Ruchu Samorządowego
w Łowiczu. Od II 2013 na emeryturze.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2016), odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2013).

14 VII 1981 – 20 I 1982 rozpracowywany przez Wydz. V KMMO w Skierniewicach w ramach SO krypt. Porozumienie; 14 I 1982 –24 VIII 1989 rozpracowywany przez Wydz. V KMMO/WUSW
w Skierniewicach w ramach KE krypt. Drogowiec.

Henryk Marczak