Olczyk Mirosław Józef
Olczyk Mirosław Józef, ur. 22
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1925 w Koniecpolu, zm. 7 I 2010 w Łodzi. Ukończył tajne liceum humanistyczne i klasyczne w Piotrkowie Trybunalskim (1943), absolwent UJ w Krakowie, Wydz. Prawa (1947).
1946–1948 członek PPS i Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, 1948–1950 Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej, 1948–1957 PZPR, 1949–1950 Federacji Polskich Organizacji Studenckich, 1949–1952 ZNP
1943–1944 studia prawnicze na Tajnym Uniwersytecie Warszawskim, jednocześnie robotnik leśny w Nadleśnictwie Piotrków Trybunalski. 1947–1950 aplikant sądowy w Sądzie Apelacyjnym w Łodzi oraz kierownik biura Towarzystwa Przyjaciół Młodzieży Szkół Wyższych tamże. 1949–1952 st. asystent i wykładowca na UŁ. 1950–1951 aplikant adwokacki w kancelarii Bolesława Jasieńskiego. 1950–1956 radca prawny KŁ PZPR. 1952 adwokat w indywidualnej kancelarii adwokackiej, 1952–1990 w ZA nr 5 w Łodzi. 1953–1956 pierwszy dziekan Izby Adwokackiej tamże, 1956–1959 wicedziekan tamże. 1957 wystąpił z PZPR w proteście przeciw likwidacji tygodnika „Po Prostu”. Od 1960 członek Komisji Doskonalenia Zawodowego i Społeczno-Politycznego ORA w Łodzi. 1971–1974 przew. Zarządu Okręgu ZPP w Łodzi i członek Wyższej Komisji Dyscyplinarnej. 1974–1982 członek ORA w Łodzi. 1961, 1977, 1982 i 1984 członek komisji egzaminacyjnej do przeprowadzenia egzaminu adwokackiego ORA w Łodzi. 1976–1979 członek Komisji ds. Współpracy z Zagranicą i Ośrodka Badawczego Adwokatury przy NRA w Warszawie, od 1979 członek Komisji Doskonalenia Zawodowego i Szkolenia Aplikantów Adwokackich tamże.
Od 6 IX 1980 udzielał bezpłatnego wsparcia prawnego MKZ/ZR „S” Ziemi Łódzkiej. 17 IX 1980 inicjator powołania ogólnopolskiego Stowarzyszenia Adwokatów i Aplikantów Adwokackich, od 13 VI 1981 (do likwidacji SAiA 19 II 1983) przew. Krajowej Komisji Koordynacyjnej. 3–4 I 1981 delegat łódzkiej ORA na Ogólnopolski Zjazd Adwokatów w Poznaniu, gdzie otwarcie poparł powstanie „S” oraz wystąpił przeciwko zasadzie łączenia funkcji partyjnych z państwowymi i obowiązkowi uczestnictwa aplikantów adwokackich w wykładach WUML. Obrońca w wielu procesach politycznych w okresie PRL, m.in.: 1971 działaczy Ruchu w łódzkim procesie członków organizacji, 1981–1982 A. Słowika, 1982 pracowników KWB Bełchatów (tzw. proces bełchatowski), 1982 Tomasza Gaduły-Zawratyńskiego, 1982–1983 Grażyny Anczykowskiej (proces tzw. grupy Jaranowskiego). W okresie stanu wojennego dodatkowo pełnomocnik w procesach cywilnych i przed sądami pracy, gdzie występował w obronie represjonowanych i ich rodzin. 17 IV 1982 na posiedzeniu Komisji Spraw Wewnętrznych i Wymiaru Sprawiedliwości Sejmu PRL przedstawił stanowisko ws. przygotowywanej ustawy Prawo o adwokaturze, postulujące zapewnienie faktycznej niezależności środowiska wobec władz PRL. V–VII 1982 objęty prowadzoną przez KW MO w Łodzi akcją dyskredytowania polegającą na rozpowszechnianiu pogłosek o popełnieniu nadużyć gospodarczych i działaniu niezgodnym z etyką zawodową. 1983–1986 członek NRA, od 1984 przew. Zespołu ds. Działalności Publiczno-Prawnej Adwokatury NRA, bliski współpracownik M. Budzanowskiej i W. Siły-Nowickiego. 2 III 1984 na opracowanej przez Dep. III MSW liście adwokatów przewidzianych do objęcia kontrolą finansową przez Izby Skarbowe.
1989 delegat ŁIA na Zjazd Adwokatury. 1990–2002 adwokat indywidualnej kancelarii adwokackiej w Łodzi. Od 2002 na emeryturze. 2007–2010 członek Komisji Historycznej przy ORA w Łodzi.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999).
1981–1987 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Łodzi w ramach SOS krypt. Palestra.
Sebastian Pilarski