Encyklopedia Solidarności Migda-Pawlak Hanna - Biogramy -

Hanna Migda-Pawlak, ur. 26 XI 1957 w Warszawie.

Absolwentka Akademii Rolniczej w Lublinie, Wydz. Biologii i Hodowli Zwierząt, kierunek ochrona środowiska (2005).

1977–1983 stażysta, st. referent w Centralnym Ośrodku Informacji Budownictwa w Warszawie. 1983–1996 inspektor nadzoru w Spółdzielni Mieszkaniowej Mokotów w Warszawie.

Od IX 1980 współorganizatorka i członek „S”, KZ nr 752 w Centralnym Ośrodku Informacji Budownictwa w Warszawie
(współpraca m.in. z zastępcą przewodniczącego KZ Marią Klamut, przewodniczącym Regionu Mazowsze Zbigniewem Bujakiem). 1980–1981 czynny udział w organizowanych przez związek strajkach i manifestacjach z powodu podwyżek cen i na tle płacowym oraz solidarnościowych z innymi zakładami pracy (na ulicach Warszawy przygotowywane przez Region Mazowsze oraz na terenie Stałej Wystawy Budownictwa przez KZ „S”).

Po 13 XII 1981 kolporterka ulotek i niezależnej prasy w miejscu zatrudnienia, zamieszkania, kościołach (m.in. „Tygodnik Wojenny”, „Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, „Biuletyn Strajkowy Region Mazowsze”, „Solidarność Tygodnik Mazowsze”), 1983–1989 aktywna w pomocy za pośrednictwem Kościoła osobom pozbawionym pracy, internowanym i ich rodzinom (m.in. zbieranie rzeczy, ubrań, art. spożywczych, środków higieny i lekarstw oraz pieniędzy, przekazywanie ich do punktów pomocy w Warszawie przy kościele św. Marcina na ul. Piwnej oraz św. Józefa przy ul. Deotymy). 1982–1983, 1989 uczestniczka opozycyjnych kontrpochodów pierwszomajowych organizowanych w Warszawie, opozycyjnych manifestacji (m.in. 3 V 1982). Współorganizatorka, uczestniczka układania kwiatów w kształcie krzyża na pl. Zwycięstwa w Warszawie, nast. przy kościele św. Anny (IV 1982 podczas jednej z akcji zatrzymana i wylegitymowana przez milicję pod pretekstem zakłócania porządku). Ze względu na działalność prosolidarnościową w zakładzie pracy pozbawiana awansu, podwyżek wynagrodzenia, nagród. 1983 w zw. z odmową podpisania deklaracji lojalności (tzw. lojalki) za porozumieniem stron zwolniona z zakładu pracy.

1979, 1983, 1987, 1991, przed pielgrzymkami Jana Pawła II, w kurii metropolitalnej przy ul. Miodowej wspierała akcję rozdzielania i rozdawania parafiom kart wstępu na papieskie msze święte w Warszawie. 16 X 1988 współorganizatorka koncertu Ojcu Świętemu w hołdzie – Koncert w kościele św. Andrzeja Boboli w Warszawie.

Od IV 1989 ponownie w „S”, VI 1989 – IV 1996 przewodnicząca KZ nr 451 w Spółdzielni Mieszkaniowej Mokotów w Warszawie. 1989 współorganizatorka spotkań z mieszkańcami Mokotowa kandydatów KO Andrzeja Miłkowskiego do Sejmu, Anny Radziwiłł oraz Witolda Trzeciakowskiego do Senatu. Podczas wyborów członek Okręgowej Komisji Wyborczej nr 50. IV–V 1990 w wyborach samorządowych w OKW nr 40. 1990 współorganizatorka strajku na tle płacowym w SM „Mokotów”. 1991–1994 społeczne dyżury w siedzibie Regionu Mazowsze w Al. Ujazdowskich (porady
w zakresie przepisów prawa spółdzielczego).

1983–1989 poza działalnością związkową uczestniczka akcji pomocowych i społecznych organizowanych przez organizacje społeczne – inicjatorka pomocy i dyżurów w domu małego dziecka na Żoliborzu w Warszawie, propagatorka i współorganizatorka akcji zbierania i przekazywania paczek świątecznych do domu małego dziecka w Aninie.

Jako przewodnicząca Komisji Zakładowej brała czynny udział w ogólnopolskim zjeździe delegatów spółdzielczości w Bielsku--Białej, podczas której omawiano i porównywano spółdzielcze sprawy związkowe w poszczególnych regionach. Współorganizatorka i uczestniczka uroczystości rocznicowych „S” oraz kolejnych rocznic śmierci ks. Jerzego Popiełuszki.

1996–2007 inspektor, kierownik w dziale gospodarki komunalnej, Naczelnik Wydz. Zasobów Lokalowych, p.o. naczelnika
Wydz. Ochrony Środowiska w Urzędzie Dzielnicy Wilanów m.st. Warszawy, 2007–2019 Główny Specjalista w Wydziale
Ochrony Środowiska w Urzędzie Dzielnicy Mokotów m.st. Warszawy. Od VII 2019 na emeryturze.

Autorka książki Słowa nie na wiatr: rodaków historie, świadectwo, podziękowanie za naukę i obecność Papieża Jana Pawła II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. (Warszawa, 2009).

Odznaczona Krzyżem Wolności i Solidarności (2012).

Tadeusz Ruzikowski