Śliwiński Krzysztof
Krzysztof Śliwiński, ur. 15 I 1940 w Warszawie, zm. 7 I 2020, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydział Biologii i Nauki o Ziemi (1961), doktorat 1974
1962-2020 członek Klubu Inteligencji Katolickiej (członek Zarządu 1966-1968, 1969-1970, 1973-1974, 1980-1985, 1987-1990)
1988-2020 Członek Pen Clubu
Od 1987 Członek ZAIKS u.
1961-1980 asystent/starszy asystent/adiunkt w Instytucie Zoologii UW. III 1968 kolportuje interpelacje posłów „Znak” dotyczącą rozpędzenia przez SB i MO demonstracji studentów na UW. W latach 60 i 70 animator Sekcji Kultury KIK, w tym w 1973 inicjator i organizator Tygodni Kultury Żydowskiej (nazwanych tak później) praktycznych działań służących zachowaniu materialnej i duchowej spuścizny Żydów w Polsce, w których uczestniczyli również m.in. dawni „komandosi”. Na przełomie lat 60 i 70 jeden z inicjatorów zbliżenia środowisk katolickich i środowiska tzw. „komandosów”, w zorganizowanych przez niego spotkaniach brali udział m.in. Adam Michnik, Jan Lityńskim, Tadeusz Mazowiecki, Stefan Bakinowski, Bohdan Cywiński, Andrzej Wielowieyski, Teresa Bogucka, Jan Tomasz Lipski. Autor tekstów w Więzi. Wraz z Krzysztofem Byrskim, Anną Radziwiłł i Marią Wosiek autor tekstu Prób diagnozy opisujący Polskę po Marcu 1968 wydany (anonimowo) przez Instytut Literacki w ramach antologii Głosy stamtąd. 1973 nauczyciel biologii w XVI LO. 1974–1979 wykładowca Uniwersytetu Narodowego Zairu w Kisangani. 1979-1980 nauczyciel biologii w XLIV LO.
IX 1980 współorganizuje w lokalu KIK punkt informacyjny na temat sposobu zakładania niezależnych związków zawodowych. Od XI 1980 członek TKN. Od I 1981 kierownik Działu Współpracy z Zagranicą Regionu Mazowsze NSZZ "Solidarność", w imieniu „S” spotyka się z m.in. w z liderem Partii Pracy Michaelem Footem a także z przedstawicielami związków zawodowych. Autor tekstów w: ”Robotnik. Pismo współpracujące z NSZZ „Solidarność” regionów: Mazowsze, Małopolska, Świętokrzyski, Jelenia Góra”, „Niezależność. Pismo Niezależnego Związku Zawodowego Solidarność – region Mazowsze”,
12 XII 1981 internowany, zwolniony 12 XII 1982. 1983-1989 kontynuuje (m.in. wraz z Januszem Onyszkiewiczem, Bronisławem Geremkiem i Tadeuszem Mazowieckim) w warunkach konspiracji zadań związanych z utrzymywaniem kontaktów zagranicznych w imieniu „Solidarności” m.in. poprzez spotkania działaczy opozycji i nielegalnej „S” z dyplomatami zagranicznymi, działaczami związkowymi i zagranicznymi korespondentami. Kolportuje nielegalne wydawnictwa, publikuje w prasie niezależnej oraz przekazuje informacje do zachodnich mediów. 1983-1989 redaktor „Znaku” (nie wymieniony w stopce). 1986 współautor Apelu 77 intelektualistów w sprawie zwolnienia więźniów sumienia. 1988-1989 członek Komisji Episkopatu ds. Dialogu z Niewierzącymi. 1988-1989 członek Komitetu Obywatelskiego przy przew. „S” Lechu Wałęsie, członek komisji reform politycznych. 1989 r. zastępca redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej”. 1990-194 ambasadora RP w Maroku (1990-1994), dyrektor Departamentu Informacji i Promocji MSZ (1994-1995), pełnomocnik Ministra Spraw Zagranicznych ds. kontaktów z diasporą żydowską (1995-1999), 2000-2004 ambasadora RP w Republice Południowej Afryki, Senegalu, Gwinei i Wybrzeżu Kości Słoniowej, ambasadors ad personam.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
1969-1973 rozpracowywany Wydz.
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
Departamentu IV MSW w ramach operacyjnej obserwacji krypt „Amelia”, 1973-1989 przerejestrowano sprawę na SOR.
Witold Kunicki-Goldfinger