Encyklopedia Solidarności Sarnecki Andrzej Józef - Biogramy -

Andrzej Józef Sarnecki, ur. 12 X 1952 w Krakowie. Ukończył ZSZ przy Zespole Szkół Elektrycznych nr 1 tamże (1970).

1967–1977 elektromonter w Zakładach Wytwórczych Podzespołów Telekomunikacyjnych Telpod tamże; 1978 operator palarni kawy w WSS Społem tamże; 1979–1992 elektromonter w Zespole Elektrociepłowni Kraków (ZEK) tamże.

Od IX 1980 w „S”. 13 XII 1981–1989 zaangażowany w działalność podziemną m.in. jako członek Tymczasowej Komisji Zakładowej „S” ZEK i MKS Kraków, redaktor „Solidarności Energetyków”, współpracownik i kolporter pisma „Solidarność Podgórza, Łęgu, Skawiny, Wieliczki”; 15–16 XII 1981 uczestniczył poza godzinami pracy w strajkach pracowników zatrudnionych przez wykonawców ZEK; 1982 udział w manifestacjach w Nowej Hucie (m.in. jako współorganizator protestów-miesięcznic mających upamiętniać wprowadzenie stanu wojennego); X 1982–1985 uczestniczył w akcjach informacyjnych i przekazywaniu wiadomości do Radia Wolna Europa; VI 1983 w przededniu przyjazdu Jana Pawła II do Krakowa uczestnik akcji Komin (wywieszenie flagi papieskiej na kominie elektrociepłowni oraz obrazów Matki Boskiej i ojca świętego na elektrofiltrze wieży kominowej), członek służby porządkowej podczas wizyty papieża w Krakowie; 1984–1985 będąc słuchaczem Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego im. ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego w Krakowie, był zaangażowany w organizację spektakli i spotkań patriotycznych; 1985 jako aktywny działacz podziemnych struktur Sekcji Energetyków „S” Region Małopolska był m.in. współorganizatorem kontaktów z energetykami z Francuskiej Demokratycznej Konfederacji Pracy (CFDT), akcji ulotkowych i plakatowych, wyjazdów młodzieży; X 1985 – III 1990 przew. sekcji; 1986 uczestnik akcji wywieszenia 20-metrowej flagi z napisem „Solidarność” na kominie elektrociepłowni w Krakowie; 1987–1989 udział w spotkaniach, których celem było odtworzenie jawnych krajowych struktur „S” w sektorze energetycznym.

1982–1989 aktywny uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach; 1984–1989 współorganizator mszy za Ojczyznę przy parafii św. Józefa w Krakowie-Podgórzu.

1987–1989 w KPN. 1989 wspierał organizację wyborów (4 VI), przygotowując akcje informacyjne i plakatowe.

1989–1990 wiceprzew. KZ „S” w Elektrociepłowni Kraków–Łęg w Krakowie, członek Rady Sekcji Energetyków „S” Małopolska; 1990 delegat na WZD RM.

III 1990 wystąpił z „S”; V 1990 kandydował z listy KPN w wyborach samorządowych.

1992–2006 elektromonter w Przedsiębiorstwie Remontowo-Usługowym Mega-Rem w Krakowie; 2007 w firmie Bechter w Reyóarfjoróurze (Islandia); 2010 własna działalność gospodarcza.

Uhonorowany odznaką „Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych” (2020); odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2021).

16 I 1986 – 6 X 1988 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW w Krakowie, nast. P. V DUSW w Nowej Hucie w ramach SOS krypt. Zespół; 6 X 1988 – 8 XII 1989 p. V DUSW tamże w ramach SOS/SOR krypt. Eskalacja.

Jadwiga Zechenter, Paweł Mazur