Encyklopedia Solidarności Kurier Okrągłego Stołu - Hasła rzeczowe -

"Kurier Okrągłego Stołu", pismo założone przez Grupy Oporu Solidarni Grupy Oporu Solidarni Grupy Oporu Solidarni, organizacja powstała w 1982 w Warszawie pn. Grupy Specjalne RKW, podejmująca współpracę z innymi warszawskimi strukturami podziemnymi, głównie z MKK, MRKS, Porozumieniem ViS i Komitetem Porozumienia Międzyzakładowego „S”. Przewodniczący Teodor Klincewicz, w składzie: głównie osoby ze środowisk młodzieży akademickiej, szkół średnich i młodzieży robotniczej. Kierownictwo Grup w różnych okresach (oprócz T. Klincewicza): Grzegorz Jaczyński, Piotr Mazurek, Piotr Izgarszew, Andrzej Niedek, Jacek Juzwa, Janusz Ramotowski, Wojciech Fabiński, Piotr Rzewuski, Zbigniew Zieliński, Piotr Rutkowski, Wiktor Świercz, Wojciech Nachiło. Przedstawiciel na emigracji – Jacek Sygnarski (Szwajcaria). z inicjatywy Teodora Klincewicza, wydawane w Warszawie w czasie obrad Okrągłego Stołu 17 II – 7 IV 1989.

Ukazało się 13 nr. w formacie A4 (nr 12 A5), druk na powielaczu białkowym, nakład nieustalony; wychodziło nieregularnie. Do nr. 13 z 7 IV 1989 załączono dodatek specjalny.

W składzie redakcji: Krzysztof Czabański (redaktor odpowiedzialny), Krzysztof Wyszkowski, Józef Orzeł i Krzysztof Leski, Grzegorz Jaczyński (organizator pracy redakcji i druku), drukarze m.in. Wojciech Goliński, Jarosław Kawka.

Publikowano bieżące informacje i komentarze nt. obrad Okrągłego Stołu.

Kolportowano z Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii św. Klemensa Dworzaka, gdzie trafiał cały nakład, do warszawskich zakładów pracy.

Anna Grażyna Kister