Solidarność Trwa
"Solidarność Trwa", pismo wydawane III 1982 – II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1990 przez RKW w Rzeszowie, reprezentującą środowisko podziemia solidarnościowego regionu rzeszowskiego kontynuującego działalność legalnie wybranych regionalnych władz „S”; od nr. 81 jako „Biuletyn Informacyjny” RKW „S” Rzeszów, od nr. 139/90 jako „Biuletyn Informacyjny” „S” Regionu Rzeszów. Utworzone z zamiarem publikowania apeli, oświadczeń i innych oficjalnych dokumentów RKW.
Ukazały się 142 nr. o obj. 2-6 s. w formacie A4 lub A5, przepisywane na maszynie (pierwsze nr.), drukowane techniką sitodruku lub na powielaczu, od 1988 na offsecie w nakładzie 200 egz. (w III 1982), 500-1000 egz. (w II kwartale 1982), następnie do kilku tys. egz.; wychodziło w cyklu tygodniowym, dwutygodniowym, następnie nie rzadziej niż co miesiąc. Wydano również nr. okolicznościowe, np. przed 3 V, 31 VIII, 11 XI 1982 oraz w związku z katastrofą w Czarnobylu w IV 1986 i Festiwalem Zespołów Polonijnych w VII 1986.
W składzie redakcji: Zbigniew Sieczkoś, Jan Musiał, Władysław Piestrak; od połowy 1982 m.in. Jarosław A. Szczepański, Marek Wójcik (redaktor naczelny IX 1982 – 1989), Wanda Tarnawska (redaktor naczelny XI 1983 – II 1984); autorzy: m.in. Adam Śnieżek, Jan Sołek, Z. Sieczkoś, J.A. Szczepański, W. Tarnawska, M. Wójcik, Jerzy Koziarz, Ryszard Rogoziński, Jaromir Kwiatkowski (redaktor odpowiedzialny od nr. 139), Jolanta Zaręba; opracowanie graficzne: Lesław Granat, Jolanta Klus. Druk: Anna Czehak (do 1983), Jan K. Laskosz (do 1983), Ryszard Rogoziński, Franciszek Biernat, Janusz Loegler, Józef Konkel, Michał Stręk, Stanisław Łakomy, Stanisław Kalita, Henryk Cząstka; po wejściu w 1988 druku offsetowego: Rudolf Dębski w drukarni Akademii Rolniczej w Krakowie Filia w Rzeszowie. Od IX 1988 w piśmie zamieszczano adres redakcji, od VIII 1989 wydawano jawnie.
Publikowano informacje z kraju i zagranicy, komentarze, odezwy, apele i większe teksty o tematyce politycznej, społecznej i gospodarczej; potwierdzano składki związkowe i od darczyńców.