Reduta Strajkowa. Gazeta codzienna strajkujących studentów UG
„Reduta Strajkowa. Gazeta Gazeta „Gazeta”, podtytuł: „Pismo «Solidarności». Świdnik – Chełm – Lublin – Tomaszów”, zainicjowane i wydawane 31 III 1986 – 7 V 1990 przez Annę Truskolaskę, w oparciu o sieć kontaktów i informacji Biura Informacji TZR Środkowo-Wschodniego; od n-ru 2 (z IV 1986) z podtytułem „Pismo «Solidarności». Świdnik – Chełm – Tomaszów – Zamość”, od n-ru 7 (z 15 IX 1986) „Pismo «Solidarności». Puławy – Świdnik – Tomaszów – Zamość”, od n-ru 19 (z jesieni 1987) „Pismo członków «Solidarności»”, od n-ru 4 (33) z V 1989 jako „Gazeta Poza Cenzurą. Pismo członków «Solidarności»”, od nr 7(36) z XI 1989 jako „Gazeta Poza Wszelką Cenzurą. Pismo członków «Solidarności»”, ostatni nr 6 (43) z 7 V 1990 jako „Gazeta Samorządna. Pismo nie tylko członków «Solidarności»” codzienna strajkujących studentów UG”, pismo informacyjne, wydawane codziennie lub co dwa dni w czasie strajku studenckiego na Wydziale Humanistycznym UG (18 XI – 12 XII 1981) w solidarności ze strajkującymi w Radomiu. 19 XI – 11 XII 1981 ukazało się 16 nr., w nakł. 500–1500. egz., o obj. 2–8 s., w formacie A4, a od nr. 9 w A5. Nr. 9–11, 13–15 drukowano na zielonym papierze z zapasów SZSP. Nad pismem parasol ochronny roztoczył rektor UG – pozwalał studentom drukować je za darmo pod warunkiem nadania oficjalnej formy całemu przedsięwzięciu – zamieszczeniu informacji o przeznaczeniu „do użytku wew.” (taka informacja pojawiła się od nr. 6 obok tytułu) oraz informacji o zamówieniu na druk (od nr. 9): „Zam. nr. 1653/81 nakł. 500 egz. form. A–5 Wyk. w Dz. Pol. U.G.”.
Głównym inicjatorem pisma Jacek Rybicki, członek KS. Określano go jako prowadzącego pismo, a nie redaktora nacz., co miało wskazywać na kolegialny charakter przygotowywania numerów. W redakcji także: Zbigniew Kaźmierczyk – obsługiwał uczelniany faks, dziennie przychodziło ich nawet kilkanaście; na ich podstawie opracowywano informacje, Jarosław Zalesiński (od nr. 3), Joanna Nawrocka (od nr. 4). W tym gronie opracowywano również teksty redakcyjne. J. Nawrocka czuwała nad poprawnością stylistyczną numerów. Cezary Godziuk obsługiwał teleks i opracowywał wiadomości, również był odpowiedzialny za dostarczanie papieru i matryc do druku i drukowanie na powielaczu białkowym w rektoracie. W druku poza UG pomagał Janusz Prendota, który zorganizował dwie drukarnie w mieszkaniach Marka Czachora i Jarosława Skowronka. Oba lokale stały się zapleczem wydawniczym strajku (drukowano tam przede wszystkim ulotki, apele, komunikaty etc.). Leszek Biernacki jako szef uczelnianej Komisji Informacji dostarczał wiadomości i pomagał kleić makiety, choć formalnie nie był ujęty w stopce redakcyjnej. Małgorzata Głowacka i Małgorzata Sobecka przepisywały maszynopisy na matryce. Na maszynie pisali również C. Godziuk i J. Rybicki.
Kontakt z „S”, z innymi strajkującymi i uczelniami zapewniali łącznicy oraz informacje, które przychodziły teleksem. Niektórzy członkowie redakcji znikali ze stopki (np. C. Godziuk czy J. Nawrocka), co mogło być związane z wypełnianiem przez nich innych obowiązków podczas strajku i niemożnością przygotowania oraz dostarczenia materiałów do druku. Praca redakcyjna trwała cały dzień – osoby zaangażowane spędzały większość czasu wspólnie w auli 37 na parterze Wydz. Humanistycznego, jadły tam, spały, opracowywały materiały, pisały na maszynach, nie opuszczały uniwersytetu w okresie strajku.
Większość tekstów, komunikatów, ogłoszeń, odezw etc. powstawała pod wpływem bieżących wydarzeń. Pismo przyjęło formę newsowego dziennika strajkowego, szczególnie ważna dyskusja toczyła się nt. koncepcji i losów strajku. Publikowano informacje nt. sytuacji w Radomiu, o działalności Konferencji Rektorów, oświadczenia i uchwały KKK NZS, OKUKS. Ostatni numer ukazał się 11 XII 1981. V 1988 próbowano wznowić jego wydawanie podczas strajku na Wydziale Humanistycznym UG, ukazał się tylko 1 nr.