Bujak Bogdan
Bogdan Bujak, ur. 18 V 1947 w Sarbicach k. Kielc. Ukończył Technikum Mechaniczne w Ursusie (1966). Absolwent Politechniki Warszawskiej, Wydz. Mechaniczny (1980).
1966–1969 zasadnicza służba wojskowa. 1969–1972 konstruktor w Zakładach Mechanicznych Ursus, 1972–1973 konstruktor w Fabryce Urządzeń Odlewniczych w Skierniewicach, 1973–1984 specjalista w Ursusie.
VI 1976 uczestnik protestów robotniczych w Ursusie. 1976–1981 współpracownik KOR/KSS KOR, 1977–1980 ROPCiO; organizator spotkań, kolporter niezależnych pism m.in. „Robotnik” i książek NOW-ej.
VII i VIII 1980 uczestnik strajków w Ursusie. Od IX 1980 w „S”; członek KZ w Nowej Odlewni, członek Komisji Kultury przy Komisji Fabrycznej „S”, współzałożyciel Wszechnicy Robotniczej. II/III 1981 współzałożyciel KOWzP w Ursusie. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. lub III 1981 ze Stanisławem Karpezo współzałożyciel i redaktor pisma „Komitet Obrony Przeciw Przemocy”, autor tekstów. XI – XII 1981 wydelegowany do uczestnictwa w strajku w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w Warszawie.
13 XII 1981 kolporter ulotek wzywających do strajku generalnego; 16 XII współorganizator akcji ulotkowej nawołującej do zapalenia w oknach świec w rocznicę Grudnia 1970. XII 1981–1985 współorganizator i przew. TKZ, współorganizator i koordynator podziemnych struktur, emisji podziemnego radia i tv, akcji ulotkowych, malowania haseł na murach, zbierania składek na działalność związkową i pomoc represjonowanym; 31 VIII 1982 współorganizator strajku w Ursusie, 1982–1984 organizator pomocy finansowej i transportu sprzętu poligraficznego z Francji i Szwecji, współorganizator mszy za Ojczyznę w kościele św. Józefa w Ursusie. 1982–1985 współpracownik KPN, NZS i SW, kolporter podziemnych pism m.in. „Głos Wolnego Ursusa”, „Reduta Ordona”. Wielokrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany i poddawany rewizjom. 16 XII 1983 aresztowany, osadzony w areszcie SUSW, AŚ w Warszawie-Mokotowie, w III 1984 skazany przez Sąd Rejonowy w Warszawie na 2 lata pozbawienia wolności, 17 VII 1984 wyrok zmniejszono do 1,5 roku, 25 VII 1984 zwolniony na mocy amnestii, zwolniony z pracy. 1984 specjalista w lakierni Budostalu w Dąbrowie Górniczej, 1985–1989 konserwator w Zakładzie Techniki Medycznej w Warszawie. 1 III 1985 aresztowany, osadzony w AŚ Warszawie-Mokotowie, 29 X 1985 skazany przez Sąd Rejonowy w Warszawie na 1,5 roku pozbawienia wolności, osadzony w ZK w Warszawie-Białołęce, 25 VII 1986 zwolniony na mocy amnestii. 1986 współorganizator podziemnej „S” w ZTM. 1987–1988 na zaproszenie Andrzeja Czumy w USA, gdzie odbył szereg spotkań z Polonią.
1989 przew. KO w Ursusie. 1990–1993 współwłaściciel BOMET Sp. z o.o.; 1994–2007 kierownik produkcji w Zawmet, s.c. 2007–2011 na świadczeniu przedemerytalnym, od 2011 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).
18 I 1984 – 15 XI 1985 rozpracowywany przez Wydz. V SUSW w ramach SOS krypt. Wulkan, nast. KE krypt. Błędnik; 2 VII 1986 – 9 I 1989 przez p. III-2 DUSW Warszawa-Ochota w ramach KE krypt. Braciszek.