Ciężki Lech Jan
Lech Jan Ciężki, ur. 23 VI 1954 w Annowie k. Bychawy. Ukończył Technikum Samochodowe w Lublinie (1977).
W 1974 pracownik Spółdzielni Transportu Wiejskiego w Lublinie Oddział Kraśnik, 1974-1977 FSC w Lublinie, 1977-1978 Fabryki Łożysk Tocznych w Kraśniku, 1978-1985 ponownie FSC, w 1985 Zakładu Dziewiarstwa Maszynowego w Biłgoraju, 1985-1987 Wytwórczo-Usługowej Spółdzielni Pracy w Lubartowie, 1987-1989 Przedsiębiorstwa Zagranicznego Strongweld w Lublinie.
11-14 VII 1980 uczestnik strajku na Wydz. Transportu FSC, przewodniczący KS, członek ogólnozakładowego KS; od IX 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego w FSC, przewodniczący Komisji Wydziałowej Wydz. Transportu, członek KZ; od III 1981 członek utajnionej tzw. komisji zapasowej; IV-V 1981 delegat na I WZD Regionu Środkowo-Wschodniego.
14-17 XII 1981 uczestnik spacyfikowanego strajku w FSC, wiceprzewodniczący KS: kierował strażą robotniczą, odpowiedzialny za zabezpieczenie zakładu. 22 XII 1981 wezwany na przesłuchanie do KW MO w Lublinie, po odmowie podjęcia współpracy z SB zatrzymany, 24 XII 1981 aresztowany, do 2 I 1982 przetrzymywany w AŚ KM MO w Lublinie, następnie w AŚ tamże, 10 II 1982 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Lublinie na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata z dozorem kuratora na okres zawieszenia kary, zwolniony z aresztu; 21 VI 1982 SN zmienił wyrok na wniosek Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie, uchylając orzeczenie o warunkowym zawieszeniu, 18 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 zwolniony na mocy aktu łaski Rady Państwa na 3-letni okres próbny. Po wyjściu przeniesiony na gorsze stanowisko w pracy; działacz podziemia, m.in. do 1985 kolporter wydawnictw podziemnych w FSC. 1982-1983 rewizje w mieszkaniu. 1983-1985 po reorganizacji swojego wydz. zatrudniony w Zakładzie Remontowo-Modernizacyjnym FSC, skąd zwolnił się.
1989-1991 własna działalność gospodarcza, 1991-2000 kierowca w Przedsiębiorstwie Wielobranżowym BMP w Biłgoraju, od 2000 w MPK w Lublinie. Od 1999 członek Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym, 2001-2004 wiceprzewodniczący, od 2008 przewodniczący Oddziału Wojewódzkiego w Lublinie. Od 2000 ponownie w „S”.