Kawęcki Bronisław
Bronisław Kawęcki, ur. 29 IV 1954 w Sandomierzu. Ukończył Zaoczne LO dla Pracujących w Radomiu (1979).
1974–1978 w ZHP.
1973–1979 wychowawca w Państwowym Domu Pomocy Społecznej dla Dzieci w Radomiu, 1979–1982 kierownik magazynów centralnych w Przedsiębiorstwie Zaopatrzenia Lecznictwa Cezal tamże.
Od IX 1980 w „S”; organizator Tymczasowego Komitetu Założycielskiego w PZL Cezal; od XI 1980 członek zarządu MKZ, XII 1980 – V 1981 prezydium MKZ, od 18 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 przew. KZ; V – VI 1981 delegat na I WZD Regionu Ziemia Radomska, od V 1981 członek zarządu MKR Ziemia Radomska; IX – X 1981 delegat na I KZD. VIII – XI 1981 sekretarz grupy mediacyjnej „S” Ziemia Radomska do rozmów z delegacją rządową. 1981 przew. Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Protestu Robotniczego Czerwiec 1976.
13 XII 1981 zatrzymany, przewieziony do AŚ w Radomiu, 14 XII 1981 internowany w Ośrodku Odosobnienia w Kielcach-Piaskach, nast. w Radomiu, 11 I 1982 przeniesiony do Szpitala Więziennego przy ZK nr 2 w Łodzi, od 3 II 1982 ponownie w Ośrodku w Kielcach-Piaskach, 7 VII 1982 zwolniony; 8 VII 1982 zwolniony z pracy. 1982–1988 kolporter podziemnych pism, m.in. „Wolny Robotnik”, „Koncept” i wydawnictw okolicznościowych. 1987–1988 redaktor podziemnego „Wolnego Robotnika”. 1983–1988 zatrudniony przez ks. Eugeniusza Klimińskiego przy budowie kościoła oo. Pallotynów w Radomiu. Od 1985 członek KIK tamże. W 1986 i 1988 ukarany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń za udział w demonstracjach. Od 14 X 1988 – II 1989 członek jawnej Międzyzakładowej Komisji Regionalnej „S” Ziemia Radomska.
22 III 1989 współzałożyciel KO Ziemia Radomska, pełnomocnik komitetu wyborczego Jana Pająka w wyborach do Senatu 4 VI 1989, organizator akcji plakatowych i ulotkowych. 1989–1990 własna działalność gospodarcza. Od 1990 bez zatrudnienia.
Konsultant i asystent reżysera podczas produkcji filmów Wojciecha Maciejewskiego: Miasto z wyrokiem (1996), dot. wydarzeń radomskiego Czerwca 1976 oraz I cicho ciało spocznie w grobie (2000) o życiu i działalności ks. Romana Kotlarza.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2018).
30 III 1982 – 10 XII 1987 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Radomiu w ramach KE/SOR krypt. Cwaniak; 11 VII 1988 – 19 IX 1989 przez Wydz. V WUSW w ramach SOR krypt. Berło/Rondo.