Encyklopedia Solidarności Rusinowski Waldemar Ludwik - Biogramy -

Waldemar Ludwik Rusinowski, ur. 1 X 1943 w Gzowicach k. Radomia, zm. 13 IX 2004 w Sydney (Australia). Ukończył Pomaturalne Studium Zawodowe Energetyki Ministerstwa Górnictwa i Energetyki w Radomiu (1971).

1962-1963, 1967-1969 pracownik Zakładów Tworzyw Sztucznych Pronit w Pionkach, 1971-1981 Zakładów Energetycznych Okręgu Wschodniego Elektrowni Kozienice w Świerżach Górnych.

Od IX 1980 w „S”, od XI 1980 członek KZ w Elektrowni Kozienice, od X 1981 sekretarz KZ. Od 1980 uczestnik ROPCiO, 1980-1986 w KPN.

14 XII 1981 – I 1983 w ukryciu; zwolniony z pracy. Działacz podziemnych struktur „S” i Solidarności Walczącej (w kontakcie z działaczami z Warszawy, Radomia i Kozienic), kolporter wydawnictw podziemnych SW, uczestnik akcji malowania na murach; W 1982 założyciel biblioteki wydawnictw podziemnych w strukturze Ruchu Oporu „S” w Pionkach, współzałożyciel podziemnego pisma „Barykada”, 1981-1986 autor artykułów i wierszy tamże, kolporter wydawnictw podziemnych (m.in. „Tygodnik Mazowsze”, „Niepodległość”, „Biuletyn Regionu Środkowo-Wschodniego”, ulotki, tzw. cegiełki i inne wydawnictwa okolicznościowe), współorganizator Mszy za Ojczyznę. Członek KIK. 6 IV 1983 zatrzymany, przetrzymywany w AŚ w Kozienicach i Radomiu, 22 IV 1983 zwolniony. 3 VI 1983 współtwórca Tymczasowej Komisji Terenowej „S” w Pionkach; twórca i szef grupy Klub Niepodległości, uczestnik zajęć samokształceniowych z zakresu historii, akcji ulotkowych (1985-1986). W 1983 pracownik Radomskiego Przedsiębiorstwa Robót Instalacyjnych, 1983-1984 PKP w Radomiu, 1984-1985 Przedsiębiorstwa Zagranicznego Unicraft w Warszawie. 5 V 1984 aresztowany, przetrzymywany w AŚ w Kozienicach, następnie Radomiu i Pionkach, zwolniony 26 VII 1984 na mocy amnestii.

Od 1986 na emigracji w Australii; działacz polonijnych organizacjach przykościelnych, emigracyjnych centrów Kościoła polskiego, zaangażowany we wsparcie finansowe organizacji niezależnych i osób prywatnych w Polsce.

Autor wierszy o tematyce patriotycznej, religijnej, historycznej.

11 XI 1981 – 4 IV 1984 rozpracowywany przez Wydz. III A/V KW MO/WUSW w Radomiu/gr. V RUSW w Kozienicach w ramach SOS/SOR/KE/SOR krypt. Sprzedawca; w 1984 przez gr. III RUSW w Kozienicach w ramach SOR krypt. KP-1; 4 X 1985 – 12 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1990 w ramach SOS/SOR krypt. Optima.

Konrad Słowiński