Aktualnie znajdujesz się na:

Biogramy

Szaniawski Klemens

Klemens Szaniawski, ur. 3 III 1925 w Warszawie, zm. 5 III 1990 tamże. Absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Nauki o Moralności (1947), w 1950 doktorat, od 1969 prof. nadzw., od 1977 prof. zwyczajny.

W czasie II wojny światowej maturę zdał na tajnych kompletach. 1942-1944 student filozofii i matematyki na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Żołnierz AK, w 1944 uczestnik Powstania Warszawskiego, nast. więzień KL Auschwitz i KL Mauthausen. W VI 1945 powrócił do kraju. Od 1947 asystent w Katedrze Nauki o Moralności UŁ. Od 1948 pracownik UW, od 1952 w Katedrze Logiki. W 1956 prelegent w Klubie Krzywego Koła. 1957-1958 na stypendium w Uniwersytecie Cambridge. 1967-1970 dziekan Wydz. Filozofii i Socjologii UW; w 1968 zaangażowany jako przewodniczący komisji rektorskiej w ponowne przyjmowanie na UW studentów relegowanych za udział w wydarzeniach Marca 1968. 1970-1974 redaktor naczelny „Studia Logica”. Członek Pen Clubu. Od 1972 kierownik Zakładu Logiki Instytutu Filozofii UW, pracownik Zakładu Logiki Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Od 1977 przewodniczący Zarządu Głównego PTF. W 1978 współorganizator niezależnego Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość, w składzie Zespołu Usługowego o funkcjach sekretariatu Konwersatorium i redakcji jego raportów, m.in. współautor ''Raportu o stanie Rzeczpospolitej i drogach wiodących do jej naprawy'' (NOWa 1979).

20 VIII 1980 sygnatariusz Apelu 64 intelektualistów popierającego postulaty strajkujących i wzywającego władze do podjęcia rozmów; przewodniczący specjalnej komisji Senatu UW potępiającej czystki polityczne w 1968. 1980-1981 przewodniczący Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych (ponownie po jego reaktywowaniu w 1989). Od 20 XII 1980 członek KOWzP przy KKP „S”, następnie KK; mediator w III 1981 podczas kryzysu bydgoskiego i w XI/XII 1981 podczas strajku w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej, 11-13 XII 1981 współorganizator Kongresu Kultury Polskiej, przerwanego przez wprowadzenie stanu wojennego. 1981-1984 przewodniczący Rady Towarzystw Naukowych przy Prezydium PAN.

13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Warszawie-Białołęce, po 1 dniu zwolniony w wyniku interwencji Episkopatu. 1982-1989 działacz Społecznego Komitetu Nauki: członek Rady Ogólnej, także Komitetu Kultury Niezależnej i Duszpasterstwa Ludzi Pracy, przewodniczący Rady Edukacji Narodowej. 1983-1989 w Komisji Zaufania Społecznego (z Janem Olszewskim i ks. Bronisławem Dembowskim) kontrolującej finanse RKW Mazowsze. W 1984 wybrany na rektora UW (wybór niezatwierdzony przez ministra nauki i szkolnictwa wyższego). W 1985 w zespole ekspertów przygotowującym na zamówienie Lecha Wałęsy niezależne opracowanie ''Raport. Polska 5 lat po Sierpniu'' (Wers, 1985). 10 X 1986 sygnatariusz apelu do władz USA o zniesienie sankcji gospodarczych wobec PRL. 1986-1989 w Społecznej Radzie Funduszu Wydawnictw Niezależnych. W 1987 publicznie oskarżony o współpracę z wywiadem USA (wytoczył rzecznikowi rządu Jerzemu Urbanowi sprawę o zniesławienie). 31 V 1987 sygnatariusz dokumentu określającego podstawowe cele polskiej opozycji, wypracowanego na naradzie w Warszawie zwołanej przez L. Wałęsę przed pielgrzymką Jana Pawła II do Polski.

Od 1988 w KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie, przewodniczący Komisji Stowarzyszeń i Organizacji Społecznych. W 1989 wykładowca Wilson Center w Waszyngtonie.

Redaktor prac z dziedziny logiki i statystyki ''Metody statystyczne w socjologii'' (PWN, 1968), ''Metody matematyczne w socjologii'' (Ossolineum, 1971), licznych artykułów naukowych zawartych m.in. w zbiorze ''O nauce, rozumowaniu i wartościach: pisma wybrane'' (PWN, 1994).

Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2007).

Od 5 V 1979 rozpracowywany przez Wydz. III KS MO w ramach SOS/KE krypt. Goya; 16 VIII 1982 – 31 VII 1989 przez Wydz. III KS MO/Wydz. III Dep. III MSW/Wydz. III SUSW w ramach KE/SOR krypt. Reszka.

 

Krzysztof Biernacki

Opcje strony

do góry