Trociński Jerzy
Jerzy Trociński, ur. 4 III 1953 w Lublińcu. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydz. Prawa i Administracji (1978).
1979–1985 referent, nast. specjalista ds. gospodarki materiałowej w Fabryce Maszyn Budowlanych Bumar-Fadroma we Wrocławiu.
1978–1980 współpracownik SKS we Wrocławiu (Marka Adamkiewicza, Jarosława Klimka, Krzysztofa Grzelczyka i Stanisława Huskowskiego), uczestnik ROPCiO i RWD tamże (współpraca z Adamem Pleśnarem). 26 VIII–1 IX 1980 współorganizator, wiceprzew. KS w zakładzie pracy.
Od IX 1980 w „S”, przew. Komitetu Założycielskiego, nast. od 13 XII 1980 przew. KZ. VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk. 1981 autor art. w niezależnym piśmie „Fama”, członek Klubu Politycznego w Fadromie. 21 X 1981 zatrzymany i przesłuchany z powodu przeprowadzenia 20 X 1981 w zakładzie referendum dot. wotum zaufania wobec gen. Wojciecha Jaruzelskiego, wyprowadzenia PZPR z zakładu i zmiany Konstytucji PRL, 24 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 śledztwo umorzone; XI–XII 1981 sygnatariusz Klubu Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość we Wrocławiu.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośr. Odosobnienia we Wrocławiu, w Grodkowie, Strzelcach Opolskich, Łupkowie, Załężu i Kielcach-Piaskach, 23 XII 1982 zwolniony. 1983–1985 w kontakcie z podziemnymi strukturami RKS Dolny Śląsk i TKZ w Fadromie (przez Jerzego Malinowskiego i Wacława Marka Dubiłowicza). 1985–1995 własne gospodarstwo ogrodnicze we Wróblowicach k. Wrocławia.
1993–1995 w Unii Pracy. 1995–2007 nauczyciel w Zespole Szkół Integracyjnych we Wrocławiu, 2008–2016 kierowca-dostawca w Radex Sp. z o.o. w Puszczewie-Węglowicach, od 2016 na rencie.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2021).
17 X 1980–11 XII 1981 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO we Wrocławiu w ramach KE krypt. Pelikan; 11 XII 1981–3 VI 1982 przez Wydz. V KW MO tamże w ramach SOR krypt. Akcja.