Wiśniewski Edward Feliks
Edward Feliks Wiśniewski, ur. 19 IX 1947 w Starym Kurowie k. Drezdenka. Ukończył LO dla Pracujących w Szczecinie (1965).
1963-1979 funkcjonariusz MO w Szczecinie, 1980-1981 sierżant w III Komisariacie MO w Szczecinie.
25 V 1981 inicjator powołania Tymczasowego Komitetu Założycielskiego ZZF MO przy III Komisariacie MO, jeden z założycieli, od 26 V 1981 przewodniczący Tymczasowego Komitetu Założycielskiego ZZF MO woj. szczecińskiego, 1 i 9 VI 1981 delegat na zjazdy ogólnopolskie w Warszawie, od 1 VI 1981 członek Prezydium Ogólnopolskiego KZ ZZF MO. 17 VI 1981 zwolniony z pracy w MO; 1981-1982 z-ca kierownika w Zakładach Handlu Opałem WSS Samopomoc Chłopska w Szczecinie. 25 IX 1981 uczestnik spacyfikowanej przez ZOMO akcji protestacyjnej ZZF MO w Hali Gwardii w Warszawie przeciwko odmowie rejestracji, działacz na rzecz propagowania niezależnego ruchu związkowego w MO przy ZR Pomorze Pomorze „Pomorze”, podtytuł: „Pismo niezależne”, sygnowane przez Tymczasowy Zarząd Regionu Pomorza Zachodniego NSZZ „Solidarność”. Zachodnie i przy KZ „S” w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego; 4 XII 1981 członek delegacji ogólnopolskiego KZ ZZF MO na krajowe uroczystości Barbórki w KWK Rozbark w Bytomiu.
10-13 XII 1981 uczestnik głodówki protestacyjnej, od 13 XII strajku okupacyjnego w Stoczni. 17 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Goleniowie, od 3 I 1982 w Wierzchowie, 13 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 pobity wraz z innymi na tzw. ścieżce zdrowia, zwolniony 7 VII 1982. 1982-1984 ślusarz narzędziowy w Szczecińskiej Spółdzielni Niewidomych, 1984-1985 pracownik gospodarstwa ogrodniczego, w 1985 portier w ZOZ, 1986-1987 palacz w WPEC w Szczecinie. 1985-1987 drukarz zachodniopomorskiej edycji podziemnego „Tygodnika Mazowsze” (nakład ok. 1200 egz.), współpracownik druku „Obrazu”, znaczków, ulotek, kolporter podziemnych wydawnictw („Grot”, „Robotnik”, „Informator Bydgoski”, „Pismo Pomorza”). 18 V 1987 skazany przez kolegium ds. wykroczeń na karę wysokiej grzywny; zatrzymywany prewencyjnie, poddawany rewizjom, nękany ciągłymi zwolnieniami z pracy.
Od 1988 na emigracji w USA.