Wojtyłło Krzysztof Józef
Krzysztof Józef Wojtyłło, ur. 25 VII 1949 w Baborowie, k. Głubczyc. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Elektroniki (1980).
1971-1973 nauczyciel w Elektronicznych Zakładach Naukowych Elwro we Wrocławiu, 1973-1984 pracownik inżynieryjno-naukowy PWr.
Od IX 1980 w „S”; przewodniczący Komisji Oddziałowej przy Centrum Obliczeniowym PWr, członek KZ „S” PWr.
Po 13 XII 1981 członek TKZ przy PWr. 1983-1989 działacz Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafiach św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu i św. Antoniego na Karłowicach, współorganizator Mszy za Ojczyznę tamże. 1984-1988 kierownik Ośrodka Elektronicznej Techniki Obliczeniowej Akademii Medycznej we Wrocławiu; 1985-1989 przewodniczący TKZ przy Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 1 AM. 1985-1987 drukarz podziemnego pisma „Z Dnia na Dzień”; 1984-1987 autor i współpracownik podziemnego pisma „S” Pracowników Służby Zdrowia „Samarytanka”, 1984-1991 członek regionalnej i krajowej Sekcji „S” PSZ; 1986-1988 współzałożyciel, autor i redaktor w warszawskim kwartalniku Społecznej Komisji Zdrowia „Zeszyty Niezależnej Myśli Lekarskiej”. 1985-1989 członek Dolnośląskiego Porozumienia Komitetów Nauki, Kultury, Edukacji, Zdrowia i Ekologii. 1986-1989 współpracownik francuskiej centrali związków zawodowych CFDT oraz francusko-polskiego stowarzyszenia SOS Aide aux Malades Polonais (Pomoc Chorym w Polsce), działającego z inicjatywy dr Aliny Margolis-Edelman. Od 1987 współorganizator i sekretarz Społecznej Fundacji „Solidarności” (fundator Lech Wałęsa). 1987-1989 regionalny korespondent RWE i Głosu Ameryki (kontakt przez Barbarę Malak i Jana Minkiewicza). 1987-1988 organizator comiesięcznych wykładów (m.in. Adolfa Juzwenki, Leonarda Smołki, Włodzimierza Sulei, Andrzeja Wiszniewskiego, o. Ludwika Wiśniewskiego, Tomasza Wójcika) przy parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus na Osobowicach. 16 XII 1987 uczestnik demonstracji na pl. Grunwaldzkim we Wrocławiu na rzecz uwolnienia Kornela Morawieckiego i innych więźniów politycznych, zatrzymany, 8 II 1988 skazany przez kolegium ds. wykroczeń na karę grzywny. 1988-1989 członek RKW „S” Dolny Śląsk; 10 VI 1988 współorganizator we Wrocławiu białego marszu pracowników służby zdrowia. 25-28 VIII 1988 uczestnik Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka w parafii św. Maksymiliana Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach. Kolporter wydawnictw podziemnych (m.in. „BIS”, „Wiadomości Bieżących”, „Zeszytów Niezależnej Myśli Lekarskiej, „Repliki”, „KOS-a”, „Solidarności Walczącej”, „Tygodnika Mazowsze”, „Z Dnia na Dzień”, „Samarytanki”, „Obecności”, „Biuletynu Dolnośląskiego”, książek, ulotek, znaczków poczt podziemnych, kaset, kalendarzy). Wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz., kilkakrotne rewizje mieszkania. W XI 1988 współorganizator strajku na AM ws. reaktywacji zakładowej „S”, w XII 1988 zwolniony z pracy.
18 XII 1988 – 1989 członek KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie. W IV 1989 przywrócony do pracy na AM, w 1989 wydawca „Komunikatu” Komitetu Organizacyjnego „S” PSK nr 1 i AM. IX 1989 – 1991 sekretarz Prezydium ZR Dolny Śląsk, 1990-1992 delegat na kolejne WZD Regionu Dolny Śląsk, delegat na kolejne KZD, członek KK. 1991-1997 dyr. Dolnośląskiej Izby Gospodarczej. 1994-2006 radny Miasta Wrocław z list komitetów wyborczych: Bogdana Zdrojewskiego, Wrocław 2000, Wrocław 2000+, Rafała Dutkiewicza. Od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1997 wiceprezes Zarządu Gurex SA, od X 2007 prezes Zarządu Polsat Nieruchomości Sp. z o.o. Od I 2012 prezes Zarządu Społecznej Fundacji Solidarności.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).