Stec Janina
Janina Stec ur. 22 VI 1943 w Janowcu nad Wisłą k. Kazimierza. Absolwentka Politechniki Gdańskiej, Wydział Chemii (1965). 1965 – 1990 laborant, nast. kierownik zakładu w laboratorium w Zakładzie Chemiczno-Stomatologicznym „Elektromet” w Rzeszowie.
IX 1980 współtwórca Komitetu Założycielskiego NSZZ „S” w ZChS „Elektromet”, nast. członek KZ tamże. Od 1980 członek KIK.
1982 – 1989 w strukturze siatki kolportażowej RKW NSZZ „S” w Rzeszowie. 1982 – 1984 współpracownik Komitetu Pomocy Internowanym, Aresztowanym, Skazanym Komitet Pomocy Internowanym, Aresztowanym, Skazanym, Pozbawionym Pracy oraz Ich Rodzinom przy klasztorze oo. Bernardynów w Rzeszowie Komitet Pomocy Internowanym, Aresztowanym, Skazanym, Pozbawionym Pracy oraz Ich Rodzinom przy klasztorze oo. Bernardynów w Rzeszowie powstał w IV 1982 z inicjatywy m.in. Barbary Wyrzykowskiej, Heleny Fudali, Barbary Frączek, Józefy Czajki, Krystyny Lisowskiej, Andrzeja Deca, Mieczysława Fienia oraz gwardiana klasztoru o. Jana Kantego Bartnika. i Pozbawionym Pracy oraz ich Rodzinom przy klasztorze oo. Bernardynów w Rzeszowie (od 1984 Diecezjalnego Zespołu Charytatywno – Społecznego Diecezji Przemyskiej tamże). Po delegalizacji KIK w latach 1982-1986 współorganizator i prezes Duszpasterstwa Inteligencji Katolickiej przy klasztorze oo. Bernardynów w Rzeszowie. 1984 -1988 współorganizator Dni Kultury Chrześcijańskiej obejmujących swym zasięgiem wiele parafii i instytucji kultury na terenie regionu rzeszowskiego. 1988 – 1992 członek Diecezjalnej Rady Kultury przy ks. bp. Ignacym Tokarczuku, ordynariuszu diecezji przemyskiej. 1982 – 1988 uczestnik manifestacji rocznicowych, akcji ulotkowych, mszy św. za Ojczyznę i Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Rzeszowie, w związku z działalnością opozycyjną szykanowana w pracy. Od 1988 uczestnik odtwarzania struktur „S” w Rzeszowie.
Od 7 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 Sygnatariusz Komitetu Obywatelskiego przy RKW Rzeszów, nast. członek KO w Rzeszowie. 1989 członek Wojewódzkiej Komisji Wyborczej z ramienia KO w Rzeszowie. 1989-1994 prezes KIK w Rzeszowie. 1989-1994 współorganizowała spotkania „Ku cywilizacji miłości” z udziałem przedstawicieli środowisk opozycyjnych i polonijnych z Ukrainy, Białorusi, Litwy, Łotwy, Słowacji i Czech (w klasztorze Sióstr Niepokalanek w Jarosławiu). Omawiano: sprawy społeczne, trudności i zagrożenia związane z niepodległością; konflikty w relacjach polsko-ukraińskich; zachowanie nauki społecznej Kościoła w życiu społecznym i w rodzinie; edukację dzieci i młodzieży; udział i rolę środowisk chrześcijańskich w kształtowaniu wspólnej przyszłości Europy środkowo-wschodniej. Następstwem tych spotkań były m.in. czterokrotne Dni Kultury Słowiańskiej oraz wymiana pomiędzy instytucjami kulturalnymi Rzeszowa, Lwowa i Koszyc a także przyjazdy dzieci z rejonu Czarnobyla. 1990 -1995 z-ca dyr. Wydziału Spraw Społecznych, nast. dyr. Wydziału Kultury w Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Od 1995 na rencie.
Odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi (1989); uhonorowana statuetką Pomnika Poległych Stoczniowców (Krzyży Gdańskich) (2010).